ROCZNICA CUDU NAD WISŁĄ ( 1920)
„Wielbi dusza moja Pana, ponieważ uczynił mi wielkie rzeczy i święte imię Jego” (Łk 1, 46, 49).
W Uroczystość wniebowzięcia NMP wszystkie nasze myśli i uczucia kierujemy ku niebu, gdzie Najświętsza Maryja Panna przeżywa swój triumf i odbiera nagrodę za swoją wierną służbę Bogi i ludziom. Wraz z całym Kościołem uwielbiając Maryję wypowiadamy pod Jej adresem słowa wyjęte z księgi Judyty: „Tys chwałą Jeruzalem, Tyś weselem Izraela, Tyś chlubą wielką naszego narodu” (15, 9).
Maryja zasłużyła sobie na tę chwałę całym swoim życiem. A życie Jej nie było ani proste, ani łatwe. Nieustanna walka, upokorzenia i przeciwności . Ona jednak konsekwentnie zdążała do celu, jaki wyznaczył Jej dobry i miłosierny Bóg. Wdzięczna za to, że tenże Bóg , wejrzał na uniżenie swojej służebnicy, realizowała całym swoim życiem Jego odwieczny plan zbawienia ludzkości. Nie tylko wydała światu Zbawiciela, ale razem z Nim współcierpiała i zbawiała grzeszny świat. Stąd nazywamy Ją POŚREDNICZKĄ, POCIESZYCIELKĄ i ORĘDOWNICZKĄ.
Jej Wniebowzięcie utwierdza nas w przekonaniu, że człowiek jest stworzony przez Boga do posiadania Boga. Jeśli pragniemy Go posiadać, naśladujmy w tym Maryję. I w Jej Uroczystość wyznajmy naszą wiarę w dogmat, że Maryja po swoim zaśnięciu z duszą i ciałem została wzięta do nieba.
Zgromadzeni dziś na Mszy św., prośmy Ja także gorąco, by nam wypraszała u swojego Syna łaskę wytrwania w dobrem i kiedyś pełne z Nim Nim i Nią zjednoczenie w niebie.
Z darem modlitwy za naszą Ojczyznę, by Matka Boża otaczała ją zawsze płaszczem swej przemożnej opieki,
bp Andrzej
Dodaj komentarz