12. NIEDZIELA ZWYKŁA – 20.06.21 r.

Gdy „zerwał się gwałtowny wicher”, gdy „fale biły w łódź” , gdy „łódź zapełniała się wodą”,   Apostołowie  nie wołali do Boga o ratunek.  Z ich ust nie wyrywały się słowa modlitwy błagalnej, lecz zbudzili Jezusa i uczynili Mu wyrzut, mówiąc: „Nauczycielu, nic Cię to nie obchodzi, że giniemy ? „. Jezus natomiast rozkazał wichrowi i rzekł do jeziora: „Milcz,  ucisz się !  Wicher się uspokoił i nastała głęboka cisza”.

Jezus tymi słowami nie tylko przywołał, ale także objawił sobą potęgę Boga – Stwórcy, który ucisza morze, jest Panem wszelkich  sił wszechświata. Z  jednej strony przez te znaki Jezus objawił  uczniom, że jest równy Bogu w swojej potędze, z drugiej strony obnażył lęk swoich uczniów płynących w jednej łodzi z braku wiary. „Czemu tak bojaźliwi jesteście ? Jeszcze nie macie wiary ?”.

Jakże często podobni jesteśmy do uczniów z dzisiejszej Ewangelii.  Niekiedy czynimy wyrzuty Panu Bogu, że musimy cierpieć, że przeżywamy niepowodzenia, że mamy taką a nie inną pogodę itd.  Trzeba nam pamiętać każdego dnia o mocy Boga. To w Jego ręku jest cały wszechświat. Uwierzmy w to i zabierajmy Jezusa na nasz pokład codzienności

Kardynał Newman, angielski pisarz i intelektualista pisał m.in.: „Bóg przeznaczy mi do wykonania jedyne w swoim  rodzaju zadanie. Nikt nie może wypełnić za mnie tego  zadania, bo każdy ma swoje  własne… Dlatego ufam Bogu we wszystkich  okolicznościach i sytuacjach mojego życia. Jeżeli jestem chory, staram się służyć Bogu poprzez moją  chorobę; jeżeli jestem smutny i przygnębiony, oddaję Mu  moje przygnębienie i smutek… Wszystko  co czyni Bóg jest celowe. On może przedłużyć moje życie i może je  skrócić. On doskonale wie co czyni…. O mój Boże, całkowicie oddaję siebie w Twoje ręce”.

Z darem modlitwy o powołania do kapłaństwa;

bp Andrzej

 

Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis!

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.


*