Już za kilka dni, zasiądziemy przy wigilijnym stole, dzieląc się opłatkiem i radością uczestnictwa w świętach będących pamiątką narodzin Syna Bożego. Zaczniemy z pewnością tradycyjnie, po polsku,od kolędy i wspólnej modlitwy.
Punktem kulminacyjnym przeżyć adwentowych w rodzinie chrześcijańskiej jest Wigilia Bożego Narodzenia. Niemal w każdym domu ubiera się choinkę, która stanowi symbol „drzewa rajskiego”. Staje się też symbolem Chrystusa, jako „drzewa życia”. Ozdobiona świecami symbolizuje Chrystusa „światłość świata”. Pod choinką ustawiamy żłóbek na pamiątkę narodzenia Syna Bożego w Betlejem. Na wigilijnym stole powinien być krzyż i świeca, a przede wszystkim Pismo św. i opłatek.
Tradycyjnie powinna być czytana Ewangelia św. Łukasza o narodzeniu Chrystusa. Wspólna rodzinna modlitwa, kolęda, a spotkaniu powinien przewodniczyć zwykle ojciec rodziny. Po modlitwie, następuje łamanie się opłatkiem, składaniu sobie życzeń. Pamiętamy też o innych bliskich, oddalonych, a także i o umarłych. Jest także wolne miejsce przy stole, które pozostawiamy dla niespodziewanego gościa. Pozostawiając wolne miejsce przy stole wyrażamy pamięć o naszych bliskich i drogich, którzy nie mogą świąt spędzić z nami. To wolne miejsce to też pamięć o tych, co odeszli.
Kiedy wieczerza wigilijna dobiega końca, rozpoczynamy śpiew kolęd i wzajemne obdarowywanie się upominkami.
Panie,zasiądź pośród nas, zjednocz nas, napełniając miłością i pokojem, Twoim pokojem ! Pomóż nam radośnie przeżyć wigilijny wieczór, wprowadzając swoje światło w serca wszystkich wspólnie łamiących się opłatkiem i spożywających kolację wigilijną.
Dodaj komentarz